وبگاه عهد و میثاق

فوریه ۱۹۱۰: تورنتن چیس (اوّلین بهائی آمریکا)، یک نامه‌ی ۴۶ صفحه‌ای از جناب چارلز میسن ریمی دریافت کرد که در آن، به‌طور مشروح و مفصّل، تمام مشکلاتی که در بین جوامع بهائیان نیویورک و واشنگتن اتّفاق افتاده بود را بیان نموده بود.

هندوستان ۱۹۱۰ : جناب میسن ریمی از کلکته، بارودا، بنارس، کورن‌پو، آگرا، دهلی و کوه ابو دیدار کرده و در جاهای مختلف به سخنرانی پرداختند. آن دو (جناب ریمی و استروون) از بمبئی با کشتی به سمت عکّا رفتند؛ جایی که حضرت عبدالبهاء به آن‌ها گفت:

«مردان و زنان بهائی را تشویق کنید تا به هند بروند. در هندوستان خصوصاً برای خانم‌های بهائی، معلّم مورد نیاز است. تأخیر جایز نیست.»

مسیری که توسط جناب ریمی و استروون طی شد، به‌صورت الگویی برای سایر بهائیان غربی درآمد. سفرهای اوبر، هاریس، اسپراگ، میسن ریمی، استروون ، بتلن (Bethlen) و دریفوس بارنی (Drey fus Barny) شروع تلاش‌هایی برای بهائیان غربی بود؛ خصوصاً بهائیان آمریکایی، تا به خدمت امر در سطح جهانی بپردازند.

 ۱۹۱۰-۱۹۱۱: رابرت استاکمن، نویسنده‌ی کتاب «دیانت بهائی در آمریکا» به هنگام گفتگو و صحبت درباره‌ی این دوره گفت: چارلز میسن ریمی یکی از فعّال‌ترین و عالم‌ترین بهائیان آمریکا بود.

۱۹۰۹: احمد سهراب به واشنگتن دی.سی.، جایی که زندگی می‌کرد، بازگشت و با بهائیان برجسته آن‌جا درباره‌ی ایده‌ی تأسیس یک لجنه که به بخش‌های توسعه تجاری، اقتصادی و آموزشی ایران و بهائیان آن تقسیم می‌شد، صحبت کرد. واشنگتن برای چنین مؤسّسه‌ای، مکان ایده‌آلی بود. سهراب جوان بود. زبان انگلیسی را روان و ماهرانه صحبت می‌کرد و میسن ریمی یک مدیر عالی بود و ابزارهای مالی قابل توجّهی در اختیار داشت. جلسه معارفه در هشتم ژانويه ۱۹۱۰ به وقوع پیوست و سیصد و پنجاه نفر بهائی و غیر بهائی که شامل بسیاری از افراد طبقه‌ی بالای جامعه در آن حضور داشتند. نشست معارفه در هشتم ژانویه ۱۹۱۰ برگزار شد و ۳۵۰ نفر بهائی و غیر بهائی شامل عدّه‌ی زیادی از افراد دارای رتبه‌ی بالای اجتماعی در آن جلسه شرکت کردند.

۱۹۰۷: جناب میسن ریمی تلاش کرد تا یک هیأت مشورتی (Consultative body) در واشنگتن تأسیس نماید. کمیته‌ی کاری (Working Committee) در ۱۴ مارس ۱۹۰۷ تشکیل شد. حضرت عبدالبهاء لوحی خطاب به جناب میسن ریمی ارسال کردند که قرائت گردید:

«تأسیس  هیأت انتخاب شده که در نامه‌ات  از آن خبر دادی، مورد تأیید کامل من می‌باشد. تأسیس چنین مجمعی موجب تمایز و تشخّص دین خدا گردیده و وسیله‌ای خواهد شد که پیام آسمانی را در آن مناطق پخش و گسترده خواهد کرد. رجای واثق دارم که این مجمع روز به روز گسترش یافته و به محلّی سراسر رحمت مبدّل شود.»

۱۹۰۶:  واشنگتن دو بهائی بسیار توانا داشت؛ چارلز میسن ریمی، که شروع به نوشتن نشریات کرده بود و احمد سهراب که مترجم اصلی الواح نوشته شده توسط حضرت عبدالبهاء بود. میسن ریمی ترجیح می‌داد که آثارش را خودش و به هزینه‌ی شخصی منتشر نماید.

 می ۱۹۰۶: نورث هادسن نامه‌ای از میسن ریمی دریافت کرد درباره‌ی اهمّیّت برگزاری جشن در روز ۲۳ می، که سالروز تولّد حضرت عبدالبهاء و اعلام مقام از سوی حضرت باب بود؛ در نتیجه، جامعه‌ی بهائیان تصمیم گرفت که جلسه‌ای برگزار کند. جدا از این موضوع، نورث هودسن نمی‌دانست که روزهای مبارک بهائی را باید جشن گرفت.

۱۹۰۱-۱۹۰۲: حضرت عبدالبهاء نامه‌ای به جناب میسن ریمی نوشتند و اعلام داشتند هر زمان مؤمنان واشنگتن موقعیت یافتند، باید برای تعلیم دادن دیانت به بالتیمور بروند. اعضا به آن شهر رفتند و در تاریخ ۳۱/۱/۱۹۰۲ بیش از ۱۰۰ نفر از ساکنان به سخنان فیتنر جرالد درباره پیشگویی انجیل گوش فرا دادند.

برای آشنایی هر چه بیشتر همراهان گرامی با جناب چارلز میسن ریمی (تاریخ زندگانی: ۱۸۷۴ تا ۱۹۷۴)، دومین ولیّ امرالله جامعه‌ی جهانی بهائی و رئیس مادام العمر شورای بین‌المللی بهائی، از امروز وب‌گاه عهد و میثاق در بخش آموزه‌های اساسی، اقدام به انتشار بخش‌هایی از یادداشت‌های روزانه‌ی ایشان که در حقیقت گزارش عملکرد و خدمات آن جناب به جامعه بهائی بین سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۶۴ است می‌کند؛ با ما همراه باشید:

چارلز میسن ریمی: ۱۵ می ۱۸۷۴ تا ۴ فوریه ۱۹۷۴

Charles Mason Remey: May 15, 1874 – February 4, 1974

گاه‌شمار تاریخی ۱۵ می ۱۸۷۴ تا ۴ فوریه ۱۹۷۴ که در بردارنده‌ی ۷۵ سال خدمت مجدّانه‌ی او به دیانت بهائی است و نقطه اوج آن، انتصاب وی توسط شوقی افندی، به‌عنوان جانشین او و دومین ولی امر دیانت بهائی می‌باشد.

چارلز میسن ریمی در ۱۵ می ۱۸۷۴ در آمریکا متولّد شد. جدّ مادری او از فرزندان جان هالند (Howland) بود که در سال ۱۶۲۰، یکی از ساکنان در مستعمره خلیج کلنی بود.

خانواده‌ی پدری‌اش، ریمی‌ها‌، از اولاد ژاکوب ریمی بودند که در سال ۱۶۵۴ در ایالت ویرجینیا سکونت گزید (پدرش ژرژ کولیه ریمی، ادمیرال نیروی دریایی آمریکا بود.)؛ به نقل از کتاب چارلز میسن ریمی و دیانت بهائی تالیف فرانسیس اسپاتارو.