نصوص

در هر تفکّر و ایدئولوژی، اصولی وجود دارد که چشم‌پوشی از آن‌ها به منزله‌ی کنار گذاشتن کلّ آن تفکّر و روش است؛ به عبارت بهتر در تبیین هر ایدئولوژی و تفکّری، اساس و چهارچوب کلّی آن باید حفظ شود؛ زیرا آن ایده و روش به پشتوانه‌ی آن اصول شناخته می‌گردد. مکاتب فکری بشری و ادیان آسمانی هم از این قانون کلّی مستثنی نیستند؛ به طور مثال اگر در تفکّر ماتریالیستی معیار عقل بشر را کنار بگذاریم و معتقد به وحی بشویم در حقیقت کلّ آن تفکّر را کنار گذاشته‌ایم و یا اگر یک معتقد به دیانت یهود به حضرت مسیح هم اعتقاد داشته باشد، آن وقت نمی‌توان او را یک یهودی واقعی دانست.

در آیین بهائی هم مانند دیگر ادیان آسمانی، اصول و بنیان اعتقاد، قطعی و غیر قابل تغییر و تفسیر است؛ یعنی اگر آن اصول را نادیده بگیریم چهارچوب اصلی دیانت و بنیان اعتقاد را ویران کرده‌ایم؛ این موضوع امری انکار ناشدنی و قطعی‌ست و همان طور که ذکر شد جای تفسیر و توجیه ندارد.

یکی از موارد بنیادین که به هیچ وجه قابل توجیه و تفسیر نمی‌باشد، لزوم وجود مبیّن در دیانت بهائی است و آن اینست که مبیّن باید همواره در کنار نصوص وجود داشته و به وظیفه‌ی خود در تبیین آیات مبادرت ورزد. حذف مبیّن از شریعت مساوی است با انکار اصل دیانت. محروم کردن جامعه از مبیّن مساوی است با حرمان از فهم آیات و هزاران تالی فاسد دیگر که غیر قابل انکار می‌باشد؛ کما این‌که امروزه شاهد این کج‌روی‌ها و دور شدن از اصول اساسی دیانت بهائی و کم رنگ شدن تعالیم آن هستیم.

تعداد کتاب‌ها و نوشته‌های موجود در دیانت بهایی به حدّیست که در میان مؤمنین امکان تفاوت در برداشت‌ها و فهم و درک‌های متنوّعی را فراهم آورده و حتّی در بعضی موارد آراء ایشان كاملاً متضاد و در مقابل یکدیگر نیز قرار می‌گیرد؛ اگر چه هر کس مجاز است که دریافت شخصی خود را داشته باشد، امّا آن درک و فهم، امری شخصی محسوب شده و نمی‌توان آن‌را به حساب دیانت گذاشت؛ تردیدی نیست که مؤمنین باید نظرات و برداشت‌های خود را به نظر رسمی نزدیک و منطبق نمایند.

بعد از حضرت بهاءالله که مؤسّس دیانت بهایی بودند، حضرت عبدالبهاء به عنوان مبیّن آیات و سپس بعد از ایشان شوقی ربّانی اوّلین ولی امر عالم بهایی، مقام تبیین را عهده‌دار بوده‌اند؛ بنا بر نصّ صریح و روشن، احبا در دیانت بهایی باید از هر گونه اعمال نظریات خود از طریق تفسیر و تأویل آیات به داخل آیین خودداری نمایند، تا آیات آن گونه که نازل گردیده و برای القای مطلبی خاص بیان شده از هدف خود خارج نشده، دچار تحریف نشود و نظر مؤسّس بدین‌وسیله بدون تغییر و تحریف باقی بماند.