حضرت عبدالبهاء

بهائیان طرفدار بیت‌العدل فعلی اعتقاد دارند که شوقی ربّانی، ولی امر دیانت بهائی، دار فانی را وداع گفت بدون این‌که برای جامعه‌ی بهائی جانشینی تعیین و معرفی نماید.

ایادیان امر نیز پس از صعود (مرگ) شوقی اعلام نمودند که از او وصیّت نامه‌ای باقی نمانده و او نتوانسته است برای خود جانشینی تعیین و معرفی نماید.

این سخنان در حقیقت توهینی آشکار است به شوقی ربّانی، زیرا حضرت عبدالبهاء در الواح وصایا تأکید کرده بودند که ولی امر باید در طول حیات خود، جانشین پس از خویش را تعیین و معرفی نماید تا پس از او اختلافی بروز نکند.

بنابر این کسانی که معتقدند شوقی ربّانی در زمان حیات، جانشین خود را تعیین نکرده است در حقیقت مدّعی‌اند که:

۱- الواح وصایای حضرت عبدالبهاء اشتباه است!!

۲- شوقی افندی نسبت به الواح وصایا بی‌توجّه بوده است!!

۳- مصونیّت از خطای مقام تبیین زیر سوأل است!!

۴- اظهارات خلاف واقع از سوی رهبران بهائی بیان شده است!!

در ارتباط با موضوع «تبیین آیات» که در دیانت بهائی مطلقاً از اختیارات و وظایف خاصّه‌ی ولی امر الله است، قسمتی از کتاب «منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد چهارم، صفحات ۲۶۲ تا ۲۶۸ (لوح هزار بیت)» از سوی «جامعه‌ی بهائیان ارتدکس آلمان» انتخاب شده و به عنوان بخش دوم مقاله‌ی «تبیین مفهوم عهد و میثاق در فرمایش حضرت عبدالبهاء و شوقی ربّانی» برای عهد و میثاق ارسال نموده‌اند؛ ضمن تشکّر از ایشان، کاربران و خوانندگان گرامی را دعوت می‌کنیم که با مطالعه‌ی این سطور به تشابه آن‌چه بعد از صعود اوّلین ولی امر الله اتّفاق افتاد و مخالفت‌های کنونی با ولی امر الله (مبیّن آیات الله) با شرایط حاکم در زمان مولای عزیزمان حضرت عبدالبهاء بیش از پیش پی ببرند و اهمّیّت وجود ولی امر الله برای ایشان آشکار و روشن‌تر گردد:

«ای رفیق در هر کور  اگر چه امر الله ظاهر، ولی به وضوح این کور اعظم در هیچ کوری امر واضح و  عیان نبود چه که‌ این دور مبین در جمیع شؤون ممتاز و در کلّ مراتب بی‌مثل و بی‌نظائر و اشباه و در این کور نیز هیچ امری به وضوح و ثبوت و قوّت و عظمت عهد و میثاق نه.

جمال قدم و اسم اعظم روحی لعباده‌ الفداء از جمیع جهات ابواب وساوس و دسائس و شبهات را مسدود فرمودند و از برای نفسی محلّ  تردّد نگذاشتند، سی سال قبل از صعود در مواضع متعدّده از کتاب اقدس که ناسخ و مهیمن بر جمیع کتب است به صراحت و توضیح من دون تأویل و تلویح سبیل را واضح و دلیل را لائح فرمودند و تکلیف الهی و دینی و روحی و ظاهری و باطنی کلّ را تعیین کردند و سی سال جمیع اطفال ملکوت را از پستان کتاب اقدس شیر عنایت فرمودند تا این ضوابط و روابط الهیه در کینونات بشریه تمکّن تامّ حاصل نماید و حصن رزین امر الله چون  سدّ سدید حدید حصین و متین شود و کسی  رخنه نتواند مبین کتاب مبین را به اوضح تصریح تعیین فرمودند و مرکز میثاق را شهره‌ی آفاق کردند و گذشته از بیان شفاهی به اثر قلم اعلی و نصّ صریح ابهی کتاب عهد نازل و جمیع شبهات محتمله را زائل فرمودند به قسمی که دور و نزدیک و اهل افریک و امریک و ترک و تاجیک کلّ از این آوازه در غلغله و ولوله ‌افتادند، وصیت این عهد و صوت این میثاق گوش‌زد جمیع اهل آفاق شد.

مقاله‌ی «تبیین مفهوم عهد و میثاق در فرمایش حضرت عبدالبهاء و شوقی ربّانی» از سوی «جامعه‌ی بهائیان ارتدکس آلمان» برای عهد و میثاق ارسال شده است؛ ضمن تشکّر از ایشان، سایر کاربران و خوانندگان محترم را به مطالعه آن و ارسال مقاله و یادداشت‌های خود برای عهد و میثاق دعوت می‌کنیم:

 – عهد و میثاق چیست؟

– ناقض عهد و میثاق کیست؟

– و چه شخصی صلاحیّت و اختیار این را دارد که نقض عهد کسی را تشخیص و او را ناقض بنامد؟

شوقی افندی اوّلین ولی عزیز امر الله معنی عهد و میثاق را به شرح زیر بیان فرموده‌اند:

 ترجمه: ولی امر الله وجود دو نوع میثاق را ملاحظه می‌نماید که صراحتأ و مکررأ در الواح و آثار امری ذکر شده است.

نوع اوّل، عهد و میثاقی است که هر پیامبر الهی با بشریّت یا منجزاً می‌توان گفت با پیروانش منعقد می‌نماید که آنان مظهر ظهور بعدی که بازگشت و ظهور مجدّد حقیقت اوست پذیرفته و پیروی نمایند.

نوع دوم عهد و میثاق مانند میثاقی است که حضرت بهاءالله با پیروانش بست که حضرت عبدالبهاء را پیروی نمایند و این به منظور استحکام و استقرار جانشینی سلسله‌ی مصابیحی است که پس از هر مظهر ظهوری ظاهر می‌شوند و بر این منوال است عهد و میثاقی که حضرت عبدالبهاء با بهائیان بستند که پس از ایشان نظمی که طرح فرمودند بپذیرند. 

(LIGHTS OF GUIDANCE, p. 181)

به طوری که ملاحظه می‌فرمایید اولیاء امر الله میثاق و حضرت عبدالبهاء مرکز میثاق حضرت بهاءالله هستند؛ امّا بیت عدل فاقد «رئیس مقدّس» و «عضو اعظم ممتاز لاینعزل» محض نمونه حتّی یک‌بار از این تعریف ذکری ننموده و به جای آن از تعریفی مغایر که خود ابداع نموده استفاده کرده است و به طور کلّی این مؤسّسه‌ی نامشروع در نقل نصوص نیز امانت و صداقت را رعایت نمی‌کند؛ نمونه این کار را ملاحظه فرمایید که نوشته‌اند: