بهائی ارتدوکس

در پی انتشار مقاله «میسن ریمی معمار صلح، وحدت و روحانیت» اصلاحیّه‌ی ذیل به همراه تصاویری از طرح‌های جناب میسن ریمی از سوی یکی از همراهان فرهیخته‌ی عهد و میثاق واصل گردید؛ ضمن سپاس و تشکّر از نکته‌سنجی و عنایت این یار گرامی، ذیلاً به قسمت‌هایی از یادداشت رسیده جهت تصحیح و تکمیل مقاله اشاره می‌گردد.

«…  برای مزید آگاهی: ایادی امرالله خانم  “Corinne Knight True” هیچ نسبتی با جناب میسن ریمی نداشت و نام همسر وی “Moses Adams True” بود. خانم ترو عضو گروه هماهنگی ساختمان مشرق الاذکار بود و به‌خاطر کوشش بسیار برای تأسیس و ساختمان آن بنام «مادر مشرق الاذکار» شهرت یافته بود.

نام همسر جناب میسن ریمی “Gertrude Heim Klemm”  بود که پس از فوت نابهنگام وی تا پایان عمر همسر دیگری اختیار نکردند … .»

و نیز:

«… ضمناً جناب میسن ریمی شخصاً طرح خود را از مسابقه خارج نمودند نه بنا به توصیه خانم ترو یا شخص دیگری. به‌نظر می‌رسد که اشتباه در ترجمه متن زیر در مقدمه‌ كتاب خاطرات «ژولیت تامپسون»، ص ۱۳رخ داده است.

مقالات متعددی در مورد زندگانی و خدمات ولی امر دوم دیانت بهایی، جناب چارلز میسن ریمی به رشته تحریر درآمده است؛ اما نکته‌ای که شاید کمتر به آن پرداخته‌شده، وجه هنرمندانه این شخصیت برجسته عالم بهائی است.

میسن ریمی ضمن اینکه نمونه ایمان به امر جمال مبارک، وفاداری به مرکز میثاق و ولایت امر الهی بود، معماری بزرگ، خلاق و هنرمند نیز بود که احساس لطیف و دلبستگی عمیق او به عالم روحانی را می‌توان در لابه‌لای خطوط طرح‌های معماری او مشاهده کرد.

طرح پیشنهادی برای یک مشرق الاذکار در کنار دریا

ارائه تصویری از جهان معنا و دنیای روحانی و بهشت آسمانی در قالب ساختاری متشکل از مواد مادی و زمینی همچون خاک و سنگ و آهن، اعجازی است که از دست‌های کارآزموده و ذهن زیبا و روح لطیف هنرمندی بزرگ، معماری چیره‌دست و انسانی باایمان و عاشق همچون میسن ریمی برمی‌آید.

باملاحظه طرح‌هایی که او در طی حیات عنصری پربارش تهیه و ارائه کرده است درمی‌یابیم که او شاعری است که با قلم میثاق، خط حقیقت و منحنی عرفان، سایه‌روشن روحانیت می‌سراید. میسن ریمی معماری است که طرح بناهای این جهانی را با عوالم روحانی پیوند زده است. معماری ریمی، علاوه بر زیبایی روح‌نواز، به‌مثابه ارائه طریقی است برای توجه آدمیان به پرستش حق و گشایش چشم دل انسان‌ها به جهان معنویت.

معماری ریمی هرگز تحت تأثیر تفکرات و ایده‌های نوپدید و هیجان‌زده فناورانه، صنعت گرا و ماشین محور حاکم بر معماران قرن بیستم، همچون “والتر گروپیوس”، “فرانک لوید رایت” و “لوکوربوزیه” قرار نگرفت در مقابل، طرح‌های ریمی، همچون بیانیه‌ای آسمانی است در ستایش صلح، وحدت و روحانیت.

طرح‌های متعدد او برای معابد، زیارتگاه‌ها و بناهای یادبود امری، بر اساس راهنمایی مرکز میثاق، حضرت عبدالبهاء، با الهام از فرهنگ غنی معماری ایران و هند تهیه‌شده است.

طرح پیشنهادی برای یک مشرق الاذکار بر دامنه کوهستان

همان‌طور که وعده کرده بودیم، در بخش معرّفی کتاب، با معرفی برخی از کتب مفید و خواندنی در موضوع عهد و میثاق و آثار ولات امر بهائی به‌عنوان آموزه‌های اساسی، همراه شما خواهیم بود.

دومین معرفی کتاب تقدیم به تمام عزیزان و همراهان همیشگی عهد و میثاق که با پیام‌های سراسر مهر و محبّت‌آمیز خود،
پیگیر محتوای جدید این بخش بودند.

الف) مشخّصات کتاب‌شناسی:

نام کتاب:

نظم جهانی بهاءالله گسترش می‌یابد

The World Order of Baháʼuʼlláh Continues to Unfold

نویسنده:

ولیّ امر سوم آیین بهائی٬ جناب ژوئل بِرای مارانجلّا

Joel Bray Marangella, The Third Guardian of the Baha’i Faith

انتشارات:

Baha’i scholars publishing trust, Washington D.C

ب) معرفی کتاب: (برگرفته از مقدمه کتاب)

مجموعه نامه‌ها و مقالات جناب «ژوئل بِرای مارانجلّا» به بهائیان جهان، از زمان انتخاب وی به ولایت امر توسط جناب میسن ریمی، دومین ولیّ امر آیین بهائی، به‌همراه دیگر متون و نصوص بهائی، شامل اعلان ولایت امر جناب میسن ریمی، به‌صورت یکپارچه در کتابی تحت عنوان «نظم جهانی بهاءالله گسترش می‌یابد» (The World Order of Baha’u’llah Continues to Unfold) منتشر شده است. این عنوان عامدانه انتخاب شده است تا مکمّل متن‌ و نصّ قبلی جامعه‌‌ی بهائی آمریکا باشد که توسط اوّلین ولیّ‌امر آیین بهائی، شوقی افندی، در کتابی با نام «نظم جهانی بهاءالله» (The World Order of Baha’u’llah) آمده است.

این مجموعه توقیعات بنیادین شوقی افندی، تأکیدی است بر منشأ الهی نظم اداری بهائی و بیانگر تداوم مسؤولیّت‌های خاصّ ولیّ امر در مورد تعلیم و هدایت بهائیان در دوره‌ی توسعه‌ی آیینی که سریعاً در حال رشد است. در راستای این خطّ‌مشی، جناب ژوئل برای مارانجلّا، در این مجموعه از نامه‌ها، مقالات و تفاسیر، به ارائه‌ی هدایت الاهی برای گمراهان و سرگشتگان، پیروان بی‌بصیرت آیین بهائی و کسانی پرداخته است که بعد از صعود شوقی افندی، اوّلین ولیّ امر محبوب بهائی، در سال ۱۹۵۷، از عهد و میثاق بهاءالله منحرف شدند و راه خود را در زمان حضور دومین ولیّ‌امر و در این عصر پر چالش در توسعه‌ی آیین بهائی گم‌ کرده‌اند. در شرح این چالش، ‌دومین ولی امر، نخستین نامه‌ی خود را به روحیّه خانم چنین می‌نگارند: