بهائیان حقیقی

بخش چهارم از پرسش‌های اساسی در انتظار پاسخ، پرسش‌های پایانی مقاله‌ی «نهاد مقدّسی که به فراموشی سپرده شد!!» به امید دریافت پاسخ از بیت‌العدل فعلی و پیروان آن ارائه می‌گردد.

عهد و میثاق در صورت دریافت هر گونه پاسخی از سوی بیت‌العدل فعلی و یا پیروانش، نسبت به انتشار آن اقدام خواهد نمود؛ عدم انتشار پاسخ به پرسش‌های مطرح شده در این بخش به معنای بی‌‌پاسخ ماندن آن‌ها است.

 این پرسش‌ها با توجّه به حقایق منتشر شده در این مقاله در مورد «شورای بین‌المللی بهائی» مطرح می‌گردد:

۱۱- با وجود این‌که شوقی افندی با خوشحالی و مسرّت تمام، تشکیل اوّلین شورای بین‌المللی بهائی را به‌عنوان یک تصمیم آینده‌ساز به جهان بهائی بشارت دادند، چرا پس از صعود ایشان این نهاد مهم به فراموشی سپرده شد و نام و ویژگی‌های ممتاز آن به تاریخ پیوست؟!

۱۲- اگر تشکیل شورای بین‌المللی بهائی بعد از صعود حضرت عبدالبهاء از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین اقدامات شوقی ربّانی بوده است، چرا بهائیان نسل حاضر از آن بی‌خبرند و برخی حتّی کلمه‌ای در مورد آن نشنیده‌اند؟!

۱۳- با وجودی که شوقی افندی دستور داده بودند تا مقرّ شورای بین‌المللی بهائی در زمان مقرّر و معهود در کوه کرمل ساخته شود، چرا امروز هیچ نشانی از آن شورا به چشم نمی‌خورد؟!

هنگامی که شوقی ربّانی مقدّمات تشکیل بیت‌العدل را فراهم می‌نمود، برای این‌که احبّا به تدریج با این تشکّل آشنا گردند، شورایی را به نام «شورای بین‌المللی بهائی» به ریاست جناب میسن ریمی تشکیل داد.

هر چند که اعضای این شورا به صورت انتصابی و توسط خود حضرت ولیّ امرالله به این سمت گمارده شده بودند؛ ولی قرار بود با افزایش محافل ملّی دنیا، به تدریج این شورا از حالت انتصابی خارج و با انتخاب احبّا رسمیّت یافته و به بیت‌العدل اعظم تبدیل گردد.

شوقی افندی در پیام ۱۹۵۱/۱۲/۲۴ ضمن اظهار خوشحالی و به عنوان سومین اقدام تاریخی و مهم انجام شده پس از صعود حضرت عبدالبهاء فرمودند:

«هیئت بین‌المللی بهائی در جوار اعتاب مقدّسه تشکیل گردد، این هیئت طلیعه‌ی تأسیس بیت عدل عمومی است که بنیانش الاهی و حال، بدایت ظهور و بروز آن است…»

و در پیام ۴ می ۱۹۵۳ خطاب به کنفرانس بین‌القارات آمریکا تأکید نمودند:

«… این هیئت ممهّد سبیل برای تشکیل محکمه‌ی بین‌المللی بهائی بوده که باید بالمأل به بیت‌العدل عمومی که اعظم هیئت تشریعیّه حکومت مستقل بهائی است تبدیل گردد.»

ریاست این شورا که از اهمّیّت ویژه‌ای برخوردار بود، به عهده‌ی جناب میسن ریمی قرار گرفت و حضرت ولیّ امرالله به دلیل اهمّیّت این شورا، روحیّه خانم را نیز به‌ عنوان رابط خود با شورا معرّفی کردند.

۲۸ آوریل ۱۹۱۳: نشریّه‌ی نجم باختر، سال ۴، شماره ۳ جمال، حاوی مطلب ذیل بود:

 لوح اخیر حضرت عبدالبهاء:

«حضور محترم آقای چارلز میسن ریمی؛ واشنگتن دی. سی.

علیه بهاء الله الابهاء

هو الله؛

ای جوان نورانی و محبوب روحانی من؛

نامه‌ی شما واصل شد و شادمانی از آن غیر قابل وصف است. نامه‌ی شما حاکی از کمال و سخاوت طبع شما، قدرت مساعی شما و خلوص و صفای قصد و نیّت شماست. شادمانی و سعادت عبدالبهاء با چنین اموری حاصل گردیده است.

اگر تمام تجمّلات دنیا برای عبدالبهاء فراهم می‌شد، او هرگز، برای لحظه‌ای، به آن‌ها چشمداشت نداشت؛ ولی زمانی‌که عطر روح‌نواز از گلزار قلوب احباء به شامّه‌ی عبدالبهاء می‌رسد، چنان شادی حاصل می‌شود که بی‌اختیار شکر و سپاس خود را به فرد کامل سعادتمندی که چنان بندگانی را تربیت کرده ، نثار می‌کنم.

اجمالاً، نامه‌ی شما لذّت بی‌شماری در من به وجود آورد؛ این فکر شما بسیار مناسب است.* امیدوارم که قلب مؤمنان محکم‌تر شده و ثبات رأی در آن‌ها متجلّی گردیده و این امر منجر به هدایت دیگران شود.

بنابر این با قدرت الاهی، با عزم و هدف آسمانی، زبانی شیوا و قلبی سرشار و لبریز از عشق الاهی، الواح را در دست گرفته و شهر به شهر سفر نمایید؛ حتّی به دورترین نقاط مثل هونولولو در هاوایی. شما در سراسر آمریکا سفر کنید و همه را به پایداری در پیمان فرا بخوانید. همه را با شراب روحانی میثاق سرمست کنید! همه را به نشر نفحات الله دعوت نمایید. ندای «یا بهاء الابهی» را بلند کنید و نام  «یا علی الاعلی» را سر دهید. (ای بلند مرتبه که بلند مرتبه ترینی)

احبّاء را بیدار کنید، پس از سال‌ها آزمون دیگری فرا خواهد رسید؛ مردمان در ظاهر مستحکم و در باطن  متزلزل، به آن صفحات خواهند آمد تا ایمان احباء به عهد و پیمان الهی  را تضعیف کنند. بگذارید که بیدار و هوشیار شوند! بگذارید تفکّر نمایند و فکور باشند!  به محض این که نشانه‌ای از نقض عهد دیدند، باید از ناقض عهد فاصله بگیرند، آن‌ها باید روز و شب تلاش کنند تا نور سلطنت ابهی، جهان آنان‌را فرا گیرد و تاریکی جهل کاملاً از جهان رخت بربندد … .

علیک بهاء الابهی

(امضا) عبدالبهاء عباس»

*: اشاره به نامه‌ای که حاکی از بیداری روحی در بین مردم در اثر سفر حضرت عبدالبهاء به آمریکا بود.

۱۹۱۲: جناب میسن ریمی جزوه‌ای دیگر منتشر نمودند:

«نهضت بهائی برای دیانت، برادری و صلح جهانی»؛ این جزوه با تاریخچه‌ی مختصری از دیانت بهائی آغاز شد؛ ولی بیش از نیمی از مطالب جزوه بر روی اصلاحات اجتماعی و قوانین متمرکز بود؛ یک پاراگراف هم به موضوع علم و دین پرداخته بود.

۱۳ جولای ۱۹۱۲: نشریه‌ی نجم باختر، سال ۳، شماره ۷، جناب چارلز میسن ریمی مقاله‌ی مفصلی با عنوان «عبدالبهاء، مرکز عهد و میثاق» نوشتند؛ ایشان درباره رسیدن حضرت عبدالبهاء به نیویورک در تاریخ ۱۱/۴/۱۹۱۲ و استقبال گرم از او مطالبی مکتوب نمودند؛ میسون ریمی این طور نگاشتند:

«او ـ بهاء‌الله ـ پادشاهی صلح را بر روی زمین آورد و فرزند دلبندش ـ عبدالبهاء ـ را به‌عنوان مرکزی برای هدایات آینده  در پادشاهی صلحش، به‌عنوان مرکز عهد تعیین کرد؛کسی که مؤسّس و گسترش‌دهنده‌ی پادشاهی او و صلح در جهان است.

زندگی سراسر خدمت عبدالبهاء، مرکز حیات پادشاهی بهاء است؛ همان امر بهائی. بندگی او در برابر خداوند و خدمت به بشریّت، قلبی است که از آن نیروی حیات سلطنت (بهائی) به تمام اعضای آن موجود معنوی در حال رشد، جریان می‌یابد. او مترجم و مفسّر متون مقدّس است.

… بهاءالله به همه امر کرد تا به سوی عبدالبهاء که غصن اعظم،- منشعب شده از اصل قدیم – و مرکز پیمان الاهی توجّه نمایند.»

(این تنها، خلاصه‌ی‌ کوتاهی از آن مقاله بود).

فوریه ۱۹۱۰: تورنتن چیس (اوّلین بهائی آمریکا)، یک نامه‌ی ۴۶ صفحه‌ای از جناب چارلز میسن ریمی دریافت کرد که در آن، به‌طور مشروح و مفصّل، تمام مشکلاتی که در بین جوامع بهائیان نیویورک و واشنگتن اتّفاق افتاده بود را بیان نموده بود.

هندوستان ۱۹۱۰ : جناب میسن ریمی از کلکته، بارودا، بنارس، کورن‌پو، آگرا، دهلی و کوه ابو دیدار کرده و در جاهای مختلف به سخنرانی پرداختند. آن دو (جناب ریمی و استروون) از بمبئی با کشتی به سمت عکّا رفتند؛ جایی که حضرت عبدالبهاء به آن‌ها گفت:

«مردان و زنان بهائی را تشویق کنید تا به هند بروند. در هندوستان خصوصاً برای خانم‌های بهائی، معلّم مورد نیاز است. تأخیر جایز نیست.»

مسیری که توسط جناب ریمی و استروون طی شد، به‌صورت الگویی برای سایر بهائیان غربی درآمد. سفرهای اوبر، هاریس، اسپراگ، میسن ریمی، استروون ، بتلن (Bethlen) و دریفوس بارنی (Drey fus Barny) شروع تلاش‌هایی برای بهائیان غربی بود؛ خصوصاً بهائیان آمریکایی، تا به خدمت امر در سطح جهانی بپردازند.

 ۱۹۱۰-۱۹۱۱: رابرت استاکمن، نویسنده‌ی کتاب «دیانت بهائی در آمریکا» به هنگام گفتگو و صحبت درباره‌ی این دوره گفت: چارلز میسن ریمی یکی از فعّال‌ترین و عالم‌ترین بهائیان آمریکا بود.

۱۹۰۹: احمد سهراب به واشنگتن دی.سی.، جایی که زندگی می‌کرد، بازگشت و با بهائیان برجسته آن‌جا درباره‌ی ایده‌ی تأسیس یک لجنه که به بخش‌های توسعه تجاری، اقتصادی و آموزشی ایران و بهائیان آن تقسیم می‌شد، صحبت کرد. واشنگتن برای چنین مؤسّسه‌ای، مکان ایده‌آلی بود. سهراب جوان بود. زبان انگلیسی را روان و ماهرانه صحبت می‌کرد و میسن ریمی یک مدیر عالی بود و ابزارهای مالی قابل توجّهی در اختیار داشت. جلسه معارفه در هشتم ژانويه ۱۹۱۰ به وقوع پیوست و سیصد و پنجاه نفر بهائی و غیر بهائی که شامل بسیاری از افراد طبقه‌ی بالای جامعه در آن حضور داشتند. نشست معارفه در هشتم ژانویه ۱۹۱۰ برگزار شد و ۳۵۰ نفر بهائی و غیر بهائی شامل عدّه‌ی زیادی از افراد دارای رتبه‌ی بالای اجتماعی در آن جلسه شرکت کردند.

۱۹۰۷: جناب میسن ریمی تلاش کرد تا یک هیأت مشورتی (Consultative body) در واشنگتن تأسیس نماید. کمیته‌ی کاری (Working Committee) در ۱۴ مارس ۱۹۰۷ تشکیل شد. حضرت عبدالبهاء لوحی خطاب به جناب میسن ریمی ارسال کردند که قرائت گردید:

«تأسیس  هیأت انتخاب شده که در نامه‌ات  از آن خبر دادی، مورد تأیید کامل من می‌باشد. تأسیس چنین مجمعی موجب تمایز و تشخّص دین خدا گردیده و وسیله‌ای خواهد شد که پیام آسمانی را در آن مناطق پخش و گسترده خواهد کرد. رجای واثق دارم که این مجمع روز به روز گسترش یافته و به محلّی سراسر رحمت مبدّل شود.»

۱۹۰۶:  واشنگتن دو بهائی بسیار توانا داشت؛ چارلز میسن ریمی، که شروع به نوشتن نشریات کرده بود و احمد سهراب که مترجم اصلی الواح نوشته شده توسط حضرت عبدالبهاء بود. میسن ریمی ترجیح می‌داد که آثارش را خودش و به هزینه‌ی شخصی منتشر نماید.

 می ۱۹۰۶: نورث هادسن نامه‌ای از میسن ریمی دریافت کرد درباره‌ی اهمّیّت برگزاری جشن در روز ۲۳ می، که سالروز تولّد حضرت عبدالبهاء و اعلام مقام از سوی حضرت باب بود؛ در نتیجه، جامعه‌ی بهائیان تصمیم گرفت که جلسه‌ای برگزار کند. جدا از این موضوع، نورث هودسن نمی‌دانست که روزهای مبارک بهائی را باید جشن گرفت.

۱۹۰۱-۱۹۰۲: حضرت عبدالبهاء نامه‌ای به جناب میسن ریمی نوشتند و اعلام داشتند هر زمان مؤمنان واشنگتن موقعیت یافتند، باید برای تعلیم دادن دیانت به بالتیمور بروند. اعضا به آن شهر رفتند و در تاریخ ۳۱/۱/۱۹۰۲ بیش از ۱۰۰ نفر از ساکنان به سخنان فیتنر جرالد درباره پیشگویی انجیل گوش فرا دادند.

برای آشنایی هر چه بیشتر همراهان گرامی با جناب چارلز میسن ریمی (تاریخ زندگانی: ۱۸۷۴ تا ۱۹۷۴)، دومین ولیّ امرالله جامعه‌ی جهانی بهائی و رئیس مادام العمر شورای بین‌المللی بهائی، از امروز وب‌گاه عهد و میثاق در بخش آموزه‌های اساسی، اقدام به انتشار بخش‌هایی از یادداشت‌های روزانه‌ی ایشان که در حقیقت گزارش عملکرد و خدمات آن جناب به جامعه بهائی بین سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۶۴ است می‌کند؛ با ما همراه باشید:

چارلز میسن ریمی: ۱۵ می ۱۸۷۴ تا ۴ فوریه ۱۹۷۴

Charles Mason Remey: May 15, 1874 – February 4, 1974

گاه‌شمار تاریخی ۱۵ می ۱۸۷۴ تا ۴ فوریه ۱۹۷۴ که در بردارنده‌ی ۷۵ سال خدمت مجدّانه‌ی او به دیانت بهائی است و نقطه اوج آن، انتصاب وی توسط شوقی افندی، به‌عنوان جانشین او و دومین ولی امر دیانت بهائی می‌باشد.

چارلز میسن ریمی در ۱۵ می ۱۸۷۴ در آمریکا متولّد شد. جدّ مادری او از فرزندان جان هالند (Howland) بود که در سال ۱۶۲۰، یکی از ساکنان در مستعمره خلیج کلنی بود.

خانواده‌ی پدری‌اش، ریمی‌ها‌، از اولاد ژاکوب ریمی بودند که در سال ۱۶۵۴ در ایالت ویرجینیا سکونت گزید (پدرش ژرژ کولیه ریمی، ادمیرال نیروی دریایی آمریکا بود.)؛ به نقل از کتاب چارلز میسن ریمی و دیانت بهائی تالیف فرانسیس اسپاتارو.