در قدیم که با دست غذا می‌خوردند رسم بود که پیش از غذا میهمانان دست‌های خود را با آفتابه در لگن همراه آن می‌شستند، در میهمانی‌ها آفتابه و لگن را سر سفره می‌آوردند، آن را پیش یک یک میهمانان می‌بردند و لگن را زیر دست هر یک می‌گرفتند و با آفتابه آب می‌ریختند تا میهمان دست‌های خود را بشوید و با حوله خشک می‌کردند؛ چون آفتابه و لگن از ملزومات سفره بود، بعضی‌ها سعی می‌کردند سر سفره چند دست آفتابه و لگن بیاورند. در این صورت انتظار میهمان این بود که با این همه تشریفات حتماً غذا بسیار مفصّل خواهد بود؛ ولی برخلاف انتظار گاهی پیش می‌آمد که از غذای درست و حسابی خبری نبود و تشریفات سفره بیشتر از غذای سر سفره بود. در چنین مواردی بود که این مثل را می‌آوردند که: آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی!
بی‌شک شما هم اگر تأمل بفرمایید از این مصادیق در جامعه زیاد پیدا می‌کنید. یک نمونه‌ی آن در جامعه‌ی خودمان، تشکیلات ایجاد شده توسط بیت العدل بدلی است.
مجموعه تأسیساتی عظیم در حیفا با حدود ۱۰۰۰ نفر پرسنل و ساختمان‌های مختلف دارالآثار، دارالتبلیغ، دارالتحقیق، دارالتشریع و مؤسّسات مختلف جانبی آن، با کلّی بریز و بپاش تشکیل شده است؛ ولی از کار اصلی که تشریع احکام جدید و پاسخ به پرسشها و حل مسائل روز احبّاء است، خبری نیست. با اینکه در کتاب مستطاب اقدس، حلّ بسیاری از پرسشها و رفع ابهامات بر عهده‌ی بیت العدل گذاشته شده است؛ ولی بیت العدل، با گذشت بیش از۵۰ سال از تاریخ تأسیس خود، نتوانسته است به تعداد انگشتان دست حکم جدید صادر نماید.
تعجب نکنید! اخیراً کانال تلگرامی «آکادمی ایقان» با هماهنگی با بیت العدل بدلی، مجبور شد در مقابل پرسش‌های فراوان احبّاء و در واکنش به اعتراضات بهائیان ارتدکس، پیام مورخ ۲۷ ماه می ۱۹۶۶ را که در پاسخ پرسش‌های متعدّد یکی از احبّاء صادر شده و قبلاً به صورت عمومی منتشر نشده بود، باز نشر نماید! در این پیام، بیت العدل سعی کرده است به ابهامات موجود در پیرامون مشروعیّت خود و بی‌توجّهی به الواح وصایای مبارکه و چرایی عدم حضور ولیّ امرالله و مرکز تبیین و تفسیر در امر و غیره، پاسخ دهد.
ما در این یاداشت قصد نداریم در مورد چگونگی پرسشها و پاسخ‌های بیت العدل اظهار نظر نماییم و طالبین را برای اطّلاع از صحّت و سقم پاسخ‌ها به سایر مقالات وبگاه عهد و میثاق ارجاع می‌دهیم و در اینجا فقط به بررسی شکلی پاسخ‌های بیت العدل می‌پردازیم و قضاوت را بر عهده‌ی مخاطبان گرامی این یادداشت قرار می‌دهیم.
۱- پرسش‌کننده که بیش از ۱۶ پرسش را مطرح نموده است، به اقرار بیت العدل، از حسن نیّت، دقّت و صداقت برخوردار بوده است و بیت العدل نمی‌توانست به بهانه‌ی مغرض‌بودن و یا ناقض‌بودن، از پاسخ به پرسش‌های او طفره برود؛ ولی در عوض با بیان اینکه «پاسخ دادن به همه‌ی سوألات نه لازم است و نه ممکن»(!!) با پیش‌داوری قبلی، برخی از پرسشها را ناشی از برداشت‌های نادرست و غلط سوأل‌کننده و فرض‌های کاذب دانسته و برخی را نیز به‌دلیل اینکه جزو آثار الهی نیست، قابل پاسخ ندانسته و با این ادّعا که «حلّ همه‌ی رموز در موقعیّت فعلی غیر ممکن است»(!!)، از پاسخ دادن به همه‌ی پرسش‌های سوأل‌کننده طفره رفته است. در حالی‌که بیت العدل وظیفه دارد صرف‌نظر از درست یا غلط بودن پرسشها، مشکل پرسش‌کننده را به‌طور کامل و بدون پیش‌داوری، حل نماید.
۲- با توجّه به اهمیّت رعایت احکام الهی، پرسش‌های احبّاء جنبه‌ی فوریّت داشته و باید به موقع پاسخ داده شود؛ در حالی‌که بیت العدل به بسیاری از پرسش‌های احباء پاسخ نمی‌دهد و یا با تأخیرهای طولانی در پاسخ‌دهی و برای رفع تکلیف، پاسخی مبهم به طرف مقابل می‌دهد!
۳- در اکثر پاسخ‌های بیت العدل، بیشتر با جملات زیر مواجه می‌شویم:
- تأخیر در ارسال جواب که ناشی از تراکم کار در مرکز جهانی می‌باشد، موجب تأسف است!
- جزئیات احکام طلاق در آثار الهی تشریع نشده و تشریع آن به بیت العدل تفویض گردیده و معهد اعلی هنوز در این باره قانون وضع ننموده است!
- تشریع در مورد کلیّه‌ی امور به آینده موکول است!
- داوری از راه دور بسیار دشوار است و به علّت شرایط کنونی و فقدان تشکیلات اداری بهائی در ایران رسیدگی به این قبیل مسائل مشکل است!
- شرایط فعلی حاکم بر ایران تمشیّت امور جامعه را دشوار نموده است!
- احباء باید این قبیل امور را با دعا و مناجات و مشورت در بین خود و خانواده و افراد قابل اعتماد رتق و فتق نمایند!
ملاحظه می‌فرمایید که پاسخ‌ها و توصیه‌های یاد شده، هیچ یک کارساز نبوده و نیاز احباء به قانون را، رفع نخواهد کرد!
حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء و شوقی ربّانی در اوج مشکلات و سختی‌ها، هر یک در زمان خود، قوانین و احکام محکم و فراوانی را برای هدایت پیروان صادر فرمودند و چون مصون از خطا بودند، بدون هیچ نگرانی و ترسی تکلیف پیروان را به موقع مشخص می‌کردند؛ ولی اعضای بیت العدل بدلی که خود را از نعمت حضور ولیّ امرالله محروم نموده‌اند، به‌دلیل عدم آشنایی با نصوص الهی و ترس از اینکه حکمی را به اشتباه صادر نمایند از تشریع احکام جدید، ابا و استیحاش دارند و مدّت‌ها است که پیروان را بلاتکلیف رها کرده‌اند و چگونگی اجرای بسیاری از احکام را به میل و سلیقه‌ی پیروان محوّل نموده‌اند و در پیام‌ها به‌جای حل مشکلات احبّاء و صدور صدها حکم که حضرت بهاءالله تشریع و حل آن‌ها را به عهده بیت العدل قرار داده است، صرفاً به گسترش تشکیلات عریض و طویل اداری و مؤسّسات مختلف ثناگوی خود پرداخته و وظیفه‌ی سرکوب منتقدان و دگراندیشان بهائی و نیز بهائیان حقیقی را در دستور کار خود قرار داده است و به بهانه‌ی حفظ وحدت، حقیقت را قربانی تصمیمات خود کرده است!
در اینجا به یک نمونه از تشریع‌های مشعشع(!) بیت العدل بدلی اشاره می‌نمایم تا معلوم شود، عدم حضور ولیّ امر و مبیّن آیات در رأس بیت العدل و عدم توجّه به مفاد الواح وصایاء، چه صدمات جبران‌ناپذیری بر جامعه بهائی وارد خواهد کرد:
در جواب این پرسش که آیا ازدواج بین دایی و خواهرزاده در دیانت بهائی مجاز است یا خیر؟ بیت العدل بدلی در نامه‌ی مورخ اوّل شهر المشیه ۱۲۲ بدیع خود، خطاب به محفل ملّی بهائیان ایران چنین می‌نویسد:
«… در حال حاضر، این هیئت مشغول مطالعه در موضوع قوانین ازدواج بهائی است و در آینده، مقرّرات لازم تدوین و ابلاغ خواهد شد! تا آن زمان، آن محفل مختارند کماکان در امور مذکوره، رأی خویش را ملاک عمل قرار دهند و موقتاً درباره قضایای محوّله، خود تصمیم بگیرند!»
این اجازه‌ی موقّت که در سال ۱۳۵۳ صادر شده است؛ هم‌چنان پابرجاست و بیت العدل با گذشت بیش از ۴۵ سال، هنوز حکم قطعی را صادر نکرده است! گویا هنوز مشغول مطالعه در موضوع است!
اینجاست که باید گفت: آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی!