۱۹۰۹: احمد سهراب به واشنگتن دی.سی.، جایی که زندگی می‌کرد، بازگشت و با بهائیان برجسته آن‌جا درباره‌ی ایده‌ی تأسیس یک لجنه که به بخش‌های توسعه تجاری، اقتصادی و آموزشی ایران و بهائیان آن تقسیم می‌شد، صحبت کرد. واشنگتن برای چنین مؤسّسه‌ای، مکان ایده‌آلی بود. سهراب جوان بود. زبان انگلیسی را روان و ماهرانه صحبت می‌کرد و میسن ریمی یک مدیر عالی بود و ابزارهای مالی قابل توجّهی در اختیار داشت. جلسه معارفه در هشتم ژانويه ۱۹۱۰ به وقوع پیوست و سیصد و پنجاه نفر بهائی و غیر بهائی که شامل بسیاری از افراد طبقه‌ی بالای جامعه در آن حضور داشتند. نشست معارفه در هشتم ژانویه ۱۹۱۰ برگزار شد و ۳۵۰ نفر بهائی و غیر بهائی شامل عدّه‌ی زیادی از افراد دارای رتبه‌ی بالای اجتماعی در آن جلسه شرکت کردند.
۲۲ مارس ۱۹۰۹: کانونشن بهائی اعلام تنفس کرد و فوراً به‌عنوان اتحاد معبد بهائي (Bahai Temple Unity) تشکیل جلسه داد. در جلسه‌ی بعد از ظهر، محفل توصیه خود را اعلام داشت:
«تشکیل کمیته‌ی اجرایی متشکّل از چارلز میسن ریمی و سایر مؤمنان از مناطق شیکاگو، نیویورک، واشنگتن، سین‌سنیاتی، کنوشا (Kenosha) و منطقه‌ی سن‌فرانسیسکو.»
در روز بعد، محلّ احداث مشرق الاذکار به تصویب رسید.
۱۹۰۹: چارلز میسن ریمی اعلام داشت: «در حال حاضر، ترتیبات سیستماتیکی پیش‌بینی شده تا محافل گوناگون از مراحل پیشرفت کار مشرق الاذکار مطّلع گردند؛ اگر بخواهیم توجّه مردم به این موضوع در سطح بالایی حفظ شود، در آن‌صورت باید آن‌ها را در ارتباط منظم و ثابت با مرکز نگهداریم؛ در حال حاضر خانم ترو و دیگران، صدها نامه – به صورت دستنویس – می‌نویسند و وقت و انرژی زیادی صرف می‌کنند؛ ولی ارتباط آن‌ها در حدّ محدودی است. باید ارگانی برای ارتباط پیروان به کار گرفت. کار ساخت معبد به این موضوع بیش از هر چیز دیگری نیازمند است… .»
۱۹۰۹: دیانت بهائی به پیشرفت خود در هاوایی ادامه داد. تا نوامبر ۱۹۰۹، تعداد ۱۱ بهائی در جزایر حضور داشتند. در دسامبر، جناب چارلز میسن ریمی و هوارد استروون (Struven) در برنامه‌ی بازدید جهانی خود، از هاوایی هم بازدید کردند. به‌خاطر در دسترس‌بودن دو سخنگو، بهائیان هونولولو تصمیم گرفتند، اوّلین جلسه‌ی عمومی خود را برگزار نمایند. جناب میسن ریمی و استروون هم بر تأسیس یک سازمان تأکید کردند. متعاقباً در ژانویه ۱۹۱۰، بهائیان هونولولو، به‌طور رسمی، جامعه‌ی بهائیان را تشکیل داده و مسؤولان خود را انتخاب نمودند.
اواخر ۱۹۰۹ یا اوایل ۱۹۱۰ (به نشریّه‌ی امریکن بهائی نیوز، مورخ آوریل ۱۹۱۰ مراجعه شود): جناب میسن ریمی و هوارد استروون به ژاپن رسیدند. آن‌ها پروفسور مولوی برکت‌الله را در آن‌جا مستقر کردند. او یک فرد علاقمند به بهائیت بود که در نیویورک مطالعات بهائی خود را انجام داده بود. او یک مجمع بهائی بزرگ در مرکز یا میکای توکیو برگزار کرد.
جناب میسن ریمی و استروون پس از بازدید از یوکوهاما، کوبه، کیوتو و ناکازاکی، با کشتی به شانگهای رفتند؛ جایی که یک بهائی ایرانی آن‌ها را ملاقات کرد. در آن‌جا پس از چند ملاقات خوب، آن‌ها به سنگاپور و سپس از آن‌جا به برمه (رانگون) رفتند. سپس آن‌ها برای یک بازدید پنج روزه به مندالی (Mandalay) رفتند. آن‌ها در مشرق الاذکار اقامت گزیده و هر روز بعد از ظهر و غروب با جامعه بهائیان ماندالی به پیروی از میکای ژاپن، یک انجمن مردان جوان بهائی به‌طور غیر رسمی تشکیل داده بودند (Young Men`s Bahai Association).