۱۹۰۶: واشنگتن دو بهائی بسیار توانا داشت؛ چارلز میسن ریمی، که شروع به نوشتن نشریات کرده بود و احمد سهراب که مترجم اصلی الواح نوشته شده توسط حضرت عبدالبهاء بود. میسن ریمی ترجیح می‌داد که آثارش را خودش و به هزینه‌ی شخصی منتشر نماید.
می ۱۹۰۶: نورث هادسن نامه‌ای از میسن ریمی دریافت کرد درباره‌ی اهمّیّت برگزاری جشن در روز ۲۳ می، که سالروز تولّد حضرت عبدالبهاء و اعلام مقام از سوی حضرت باب بود؛ در نتیجه، جامعه‌ی بهائیان تصمیم گرفت که جلسه‌ای برگزار کند. جدا از این موضوع، نورث هودسن نمی‌دانست که روزهای مبارک بهائی را باید جشن گرفت.
۳ می ۱۹۰۶: لوحی از جانب حضرت عبدالبهاء به جناب میسن ریمی ارسال شد که حاوی مطلبی به غایت مهم درباره‌ی نقش او در آینده‌ی دور به عنوان دومین ولی امر دیانت بود:
«از خدا می‌خواهم که ترا در همه حال مورد تأیید قرار دهد. هرگز محزون و غمگین مباش؛ چرا که در وقتی دورتر، خدایت ترا به عنوان آیتی برای هدایت در میان مردم و بشریّت قرار خواهد داد.»
۱۹۰۶: ویلیام هوپر هاریس لوحی از حضرت عبدالبهاء دریافت کرد که طیّ آن از هاریس خواسته بود تا یک سفر بین‌المللی آموزشی را به عهده بگیرد. او دارای شغل بود و خانواده‌ای که متکفّل مخارج آن‌ها بود؛ ولی بهائیان نیویورک علاقمند بودند که درخواست حضرت عبدالبهاء محقّق گردد.
جناب میسن ریمی از سوی هیئت مشاوران (Board of counsel) نیویورک نامه‌ای ـ متحدالمألی ـ برای تمام بهائیان آمریکای شمالی نوشت و به آن‌ها تشکیل صندوق هوپر هاریس را اعلام نمود. بهائیان نیویورک مبلغ ۱۲۰۰ دلار برای هزینه‌ی سفر و مخارج خانواده‌ی هوپر در زمان غیبت او ارائه کردند.