مقدمه:
در مقالات قبلی خود به بررسی مطالب طرح شده از سوی بیت العدل و نقد آن پرداختیم. در این قسمت نیز به طرح یكی دیگر از موضوعات عنوان شده از سوی بیت العدل جعلی و توضیحاتی در مورد آن می‌پردازیم؛ امید است این بحث، مورد استفاده‌ی دوستان قرار گیرد.
پرسش پنجم:
بیت العدل بدلی در مقاله‌ای با عنوان «اطاعت امّا از كه و چگونه؟» به ضرورت اطاعت از حكومت و اطاعت از بیت العدل تأكید می‌کند. در قسمتی از این مقاله چنین می‌خوانیم:
«در دیانت بهائی دو تعلیم وجود دارد كه بشر فرا گرای امروز ممكن است در پذیرش آن تردید داشته باشد، اطاعت از حكومت و اطاعت از بیت العدل. چون اصولاً امروزه كلمه‌ی اطاعت كلمه‌ی خوشایندی نیست.»
در ادامه، به اطاعت از بیت العدل و فواید آن اشاره شده و حفظ وحدت و جلوگیری از انحراف جامعه، از دستاوردهای مهمّ آن، معرفی شده است؛ هم‌چنین به موضوع اطاعت از حكومت و لزوم تبعیت احبّاء از فرامین اداری و اجتماعی حكومت‌ها نیز پرداخته شده است؛ در قسمتی از مقاله چنین می‌خوانیم:
«در خارج از جامعه نیز افراد بهائی موظّف به اطاعت از حكومتند. از دیدگاه بهائی حكومت كه وظیفه‌اش اداره و حفظ جامعه است؛ باید مورد احترام و حمایت افراد قرار گیرد تا كار خود را به درستی انجام دهد. اگر هر فردی بخواهد مطابق میل و سلیقه خود از دستورات حكومتی سرپیچی كند، دیگر حكومت معنایی نخواهد داشت. بهائیان در امور اجتماعی و اداری مطیع حكومتند ولو آن را قبول نداشته باشند؛ ولی در امور فردی و وجدانی و اخلاقی مطیع تعالیم الهی‌اند.»
توضیحات و پاسخ عهد و میثاق:
در سطور ذیل سعی شده است تا این سخنان بیت العدل در بوته‌ی نقد قرار گیرد.
در مورد واژه اطاعت بحث‌های فراوانی وجود دارد كه پرداختن به همه‌ی آن‌ها زمانی طولانی را طلب می‌كند و ممكن است از حوصله‌ی کاربران ارجمند بیرون باشد؛ امّا در معنی كلمه‌ی اطاعت، به فرمانبرداری بی‌چون و چرا، تسلیم شدن در مقابل دیگری، پیروی كردن، مطیع بودن و امثال آن اشاره شده است.
در مورد لزوم اطاعت از بیت العدل بدلی یك پرسش اساس مطرح است كه پاسخ‌گویی به آن به درک درست مفهوم اطاعت كمک خواهد نمود.
امروزه این عقیده كه یک شخص یا گروه، حاكم مطلق باشد و هر دستور یا فرمانی كه داد، بدون چون و چرا برای سایرین لازم‌الاجرا باشد، از اعتبار لازم برخوردار نیست و نمی‌تواند مورد پذیرش عمومی قرار گیرد؛ مگر این‌كه آن دستور بیانگر اراده‌ی الهی باشد و دستوردهنده، مصون از هر گونه خطا و اشتباه باشد. در مورد بیت العدل فعلی اولاً باید ثابت شود كه اعضای بیت العدل می‌توانند مصون از خطا باشند، ثانیاً باید مشخص گردد كه بیت العدل فعلی مشروعیّت خود را چگونه و از كجا به‌دست آورده است؟!
از نظر ما بیت العدل بدلی فعلی، فاقد هرگونه مشروعیّت قانونی است و آن بیت العدلی نیست كه حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبها و شوقی ربّانی در مورد آن صحبت كرده‌اند و آن را ملهم به الهامات الهی دانسته‌اند!
بیت العدل اصلی، بیت العدلی است كه بر طبق مفاد الواح وصایای حضرت عبدالبهاء، ولیّ امرالله و مقام تبیین، ریاست آن را به عهده داشته باشد؛ نه مجمع حاضر كه به غلط این جایگاه را غصب کرده است. ولیّ امر است كه می‌تواند اشتباهات بیت العدل را تذكّر دهد و عضو خاطی بیت‌العدل را در صورت لزوم اخراج نماید. ولیّ امر است كه حضرت بهاءالله مقام عصمت را به او منتقل می‌نماید؛ نه اعضای بیت العدلی كه توسط مردم انتخاب می‌گردند و مانند دیگر افراد عادی جامعه هزاران خطا و اشتباه دارند و خودشان در حال یادگیری هستند و با سعی و خطا، پیام یا حكمی را صادر می‌كنند و از تبعات حكم صادره‌ی خود بی‌اطّلاع هستند!
برای درک بهتر موضوع، یك مثال ساده مطرح می‌کنیم:
آقای شهریار رضوی، عضو فعلی بیت العدل بدلی در اوایل انقلاب و در زمانی كه احبّاء اجازه‌ی خروج از كشور را نداشتند، برخلاف دستور بیت العدل كه مؤکّداً از بهائیان ایرانی می‌خواست كه در ایران بمانند، خاک ایران را ترک كرد و برای این كار به دروغ در پرسش‌نامه‌ی اخذ پاسپورت، خود را مسلمان معرفی كرد و به خارج از كشور گریخت و در آن‌جا نه تنها مورد طرد و توبیخ بیت العدل قرار نگرفت؛ بلكه مدارج ترقّی را در تشكیلات جعلی بهائی به‌صورت جهشی طی كرد و با ایجاد دوستی و ارتباط با فرزام ارباب، در سال ۲۰۰۸ به عضویّت بیت العدل بدلی در آمد و مدّت ۱۰ سال است كه بر این جایگاه تكیه زده است! آیا می‌توان پذیرفت كه چنین فرد دروغگویی مورد عنایت حضرت بهاءالله قرار گیرد و به عنوان عضوی مصون از خطا بر جامعه‌ی بهائی حكومت نماید! بقیّه‌ی اعضای بیت العدل نیز دست كمی از رضوی ندارند! جناب پیتر خان عضو قبلی بیت العدل در آخرین سخنرانی خود قبل از مرگ رسماً اعلام نمود كه شرایط جامعه فرق كرده است و ما نمی‌توانیم به همه‌ی مفاد نامه‌ها و پیام‌های شوقی ربّانی عمل کنیم!
افراد عاقل، نمی‌توانند اطاعت از افرادی را كه سابقه‌ی تخلّف دارند بپذیرند! كسی را كه سابقه‌ی دزدی دارد، نمی‌توان به‌عنوان امین صندوق انتخاب كرد! كسی كه می‌خواهد بر بهائیان عالم حكومت كند، نمی‌تواند خود سابقه‌ی تخلّف داشته باشد! بیت العدلی كه از زمان تأسیس تاكنون خود دستور حضرت عبدالبهاء و شوقی ربّانی را در مورد اركان بیت العدل، زیر پا گذاشته و از آن سرپیچی كرده است، نمی‌تواند انتظار داشته باشد که دیگران از او اطاعت نمایند!
در ضمن برخلاف ادعای بیت العدل در مكتوب یاد شده، وحدت جامعه‌ی بهائی را عدم اطاعت از بیت العدل بهم نمی‌زند؛ بلكه عدم اطاعت از ولیّ امر است كه موجب انشعاب گردیده و اساس دیانت بهائی را به خطر خواهد انداخت!
در مورد تعلیم اطاعت از حكومت‌ها نیز، هرچند بیت العدل، اطاعت از حكومت در مسائل اداری و اجتماعی را بر بهائیان فرض دانسته است؛ ولی خود به صراحت در ایران خلاف آن را عمل نموده است. در نصوص بهائی یک مورد وجود ندارد كه حضرت بهاءالله، حضرت عبدالبهاء و یا حضرت شوقی ربّانی بر علیه حكومتی به تندی سخن رانده باشند و یا به عملكرد دولتی اعتراض كرده باشند؛ البتّه در برخی از موارد بوده كه بر علیه رفتار بعضی از مردم و یا برخی از علما به حكومت‌ها شكایت شده باشد؛ ولی هیچ‌گاه یک حكومت، مستقیماً مورد اعتراض و یا شكایت واقع نشده است. بیت العدل بدلی از روی ناآگاهی و بدون توجّه به وضعیّت و مصلحت احبّای ساکن مهد امرالله، در برخی پیام‌ها، با لحنی تند، حكومت ایران را مورد خطاب قرار داده و می‌دهد و از این رهگذر موجب و محرّک تضییقات فراوان بر احبّای مظلوم ایران گردیده است. اگر ولیّ امرالله اجازه‌ی دخالت داشت، حتماً این مورد را به بیت العدل تذكّر می‌داد تا رویّه‌ی اشتباه خود را اصلاح نماید.
حضرت عبدالبهاء فرمودند: دین الله عبارت از اعمال است؛ عبارت از الفاظ نیست. تعالیم الهیّه باید اجرا شود؛ مجرّد خواندن و دانستن ثمری ندارد!
بیت العدل بدلی در لفظ، توصیه به اطاعت از حكومت‌ها دارد؛ ولی در عمل در برخی از كشورها به این تعلیم مهم بی‌توجّه بوده و برخلاف آن عمل می‌كند.
اگر چه این مطلب صحیح است كه احبّاء برای حفظ وحدت موظّف هستند از مرجع معینی اطاعت كنند؛ ولی آن مرجع نمی‌تواند بیت العدل خودساخته‌ی بدلی و نامشروع فعلی باشد. بیت العدل جعلی فعلی، به‌دلیل فقدان ولیّ امر در رأس آن، نه تنها مصون از خطا و اشتباه نیست؛ بلكه از اصول اوّلیّه‌ی اداره‌ی یک جامعه نیز بی‌بهره است! بیت العدلی نامشروع كه بر خلاف ادّعای خود برای اداره‌ی جامعه از ابزار تهدید و فشار استفاده می‌كند و به جای حكومت بر قلوب، حكومت زور و ارعاب را در دستور كار خود قرار داده است!